نسخه ای برای دختر خوبم كه جوياي حقيقت است

 به نام یکتای بی همتا

اولین سپاس به حضرت دوست که هر چه هست از اوست

نسخه ای برای دختر خوبم كه جوياي حقيقت است

هستی جان اینجا نسخه ای می نویسم که برایت سلامتی روح و جان را هدیه می آورد و آن اینست که  ديگران را قضاوت نكن چرا كه من هم سالهاي طولاني ديگران را قضاوت كرده و هميشه اشتباه رفته ام . همانطور كه یاد من پر شده است از قضاوت های نابجای دیگران ، دوست و دشمن. عزیزم از تو خواهش می کنم هر وقت خواستی راجع به دیگران قضاوت کنی خودت را در جایگاه او قرار بده و از آنجا که چنین چیزی را نمی توان به طور کامل و قاطع انجام داد بنابراین راجع به دیگران قضاوت نکن . ضرب المثلی احتمالا سرخپوستی است که می گوید هرگاه خواستی راجع به راه رفتن کسی قضاوت کنی حتماً چند قدمی با کفش های او راه برو .

گل من ! امید من !

انسان ها  به شیوه هندیان بر روی زمین راهمی روند !

با یک سبد در جلو ویک سبد در پشت . در سبد جلو، صفات نیک خود را می  گذاریم و در سبد پشتی، عیب های خود را نگه می داریم. به همین دلیل در طول روزهای زندگی خود، چشمان خود را برصفات نیک خود می دوزیم وفشارها را درسینه مان  حبس می کنیم. در همین زمان بی رحمانه، در پشت سر همسفرمان که پیش روی ما حرکت می کند، تمامی عیوب او را می بینیم.بدین گونه است که در باره خود بهتر از او داوری می کنیم، بی آن که بدانیم کسی که پشت سر ما راه می رود به ما با همین شیوه می اندیشد.